1_ ید مستودع امانی است. بنابراین مطابق قاعده تنها اگر تعدی یا تفریط نماید، ضامن می‌باشد.
2_ شرط پاداش یا حق حفاظت ضمن عقد ودیعه، صحیح می‌باشد.
3_ مودع و مستودع، مطابق قواعد عمومی قراردادها، باید اهلیت معامله داشته باشند و هرگاه مودع محجور باشد، مستودع باید مال امانی را به ولی او رد نماید. در غیر این صورت در صورت تلف مال، وی ضامن است. اما هرگاه مستودع به لحاظ حمایت از محجور مال را به امانت بگیرد، فقط در صورت تعدی و تفریط ضامن است زیرا مال نزد او امانت شرعی (قانونی) است.
4_ هرگاه مستودع محجور باشد، فقط در صورت اتلاف وتسبیب در اتلاف، مسؤول است.
5_ هرگاه مستودع مجنون یا صغیر غیرممیز باشد، مطلقاً مسؤول نیست زیرا اقدام مودع قوی تر از مستودع است و سبب اقوی از مباشر می باشد و نباید مالش را به شخص فاقد قصد تمییز می بسپارد.
6_ شرط مدت در ودیعه موجب لزوم آن نمی شود و فقط به اقتضای اتمام مدت، عقد ودیعه منفسخ خواهد شد.
7_ تغییر در نحوه‌ی نگهداری مال توسط مستودع به جهت حفظ مال مجازاست ولی اگرمالک هر گونه تغییر را منع کرده باشد، مستودع در صورت انجام هر گونه تغییری ضامن است
.
8_ استفاده ازمال ودیعه توسط مستودع، فقط با اجازه‌ی صریح یا ضمنی مودع ممکن است و در غیر این صورت ید امین، ضمانی می‌شود.
9_ هرگاه اذن درانتفاع، به حفاظت جنبه‌ی فرعی بدهد، عقد ودیعه به عاریه تبدیل می‌شود.
10_ هرگاه ثالث مال ودیعه را قهراً غصب کند، امین ضامن نیست.
